Een paar keer in je leven kun je het geluk hebben een Mentor (raadgever) tegen te komen. Als 20 jarige jongen ontmoette ik de man die tot op heden een grote impact op mij zou hebben: Drs. Harry de Spa was mijn idool. Een grote reus, portier en tegelijk filosoof en pedagoog. Vechtkunst liefhebber zoals je ze weinig tegenkomt en een intensieve levensgenieter van de eerste orde.
Mijn altijd al aanwezige leergierigheid stond op exploderen in zijn privé bibliotheek (van Goethe tot Fromm tot Pedagogen) en de reizen die we maakten in Europa. Hij deed zoveel voor mijzelf verborgen kwaliteiten in mij ontluiken.
We gaven karate les van Oost Berlijn tot Londen tot Praag en liepen uren culturele bezichtigen te bekijken. Hij vertelde ronduit over de architectuur stijlen, Picasso en de Duitse geschiedenis en owee als ik niet up to date bleef. Dit hoorde je gewoon te weten was de boodschap. Alles was intens, elke minuut stonden we aan, alles had betekenis.
Het pen en het zwaard zijn een was zijn motto: de krijger ontwikkeld niet alleen zijn vechtskills maar evengoed zijn kennis en wijsheid. Ik was Harry zijn jonge assistent, gaf les, sloeg zelfs een 2e dan over en werd gegradueerd tot 3e dan Okinawa Goju Ryu Karate.
Het leven had doel en richting. Zelfvertrouwen kon zich ontwikkelen. Door karate en vooral door deze leraar.
En blijkbaar straalde ik dat uit want ik ontmoette in die tijd de moeder van mijn kinderen. Ze zat bij mij op karate les en we werden verliefd en kregen twee prachtige kinderen.
Maar het was niet allemaal zonnestralen en vreugde vuur: Harry overleed op jonge leeftijd. Ik was verbijsterd en verslagen, huilde en voelde me ontheemd en koersloos weer net als toen ik vroeger zonder vader was. Ik belde direct naar die andere pilaar in mijn jonge leven, Karate leraar Chris De Jongh. Harry is dood kreeg ik er nog net uit. Maar er was een verschil want nu had ik een meisje (Heidi Oldenkamp) die bij me was en me opving.
Wat kan een leraar en mentor toch veel betekenen. Grote sterke Harry kwam zo op het juiste moment en stimuleerde al die sluimerende kwaliteiten in mij die wilden groeien. Maar die net even dat zetje nodig hadden van een Mentor.
Wat was jij belangrijk voor mij, eeuwig dankbaar. Ik voel me verplicht er ook voor minimaal 1 jongen of meisje zoals ik toen te kunnen zijn.