Wat mij hier bracht brengt me niet verder. Wat mij hier bracht zijn vuur, boosheid, een zucht naar (h) erkenning en vaak ook verdriet en gemis. Wat mij hier bracht was een enorme energie om altijd een stap extra te zetten.
Wat mij hier bracht was nooit tevreden zijn, altijd beter en meer willen.
Wat mij hier bracht is prestatie-alcoholisme in de woorden van Marshall Goldsmith. Als ik afstudeer is het voldoende dacht ik, maar nee. Toen mijn eerste boek uit kwam dacht ik: dan ben ik echt tevreden. Ik was niet eens echt blij.
Recentelijk schreef ik mijn levenswerk voor first responder trainers genaamd frontlinie training. Ik was een dag gelukkig en tevreden maar nu al weer op zoek naar de volgende ‘kick’. De boeddhistische term is de hongerige geest. Je bent altijd aan het eten, maar je zit nooit vol.
Wat is de genezing voor ‘prestatie alcoholisme’? Geen doelen en prestaties meer nastreven en gewoon ‘genieten in de zon’?
Ik weet niet of ik daar gelukkig van wordt.
Wat mij meer helpt en wat mij meer lukt is in het moment te genieten van het proces van maken, creëren, trainen, onderwijzen.
Gewoon omdat ik het fijn vindt om te doen. Te genieten van de woorden die ik schrijf, de woorden die ik spreek, de gesprekken die ik voer, de glimlach van studenten in een les.
Met die intentie leven geeft me veel rust en zekerheid alhoewel ik regelmatig weer op ‘hamster draaiwiel’ stap in een zucht naar een klein shotje dopamine. Maar ik weet ook: wat mij hier bracht brengt me niet verder. En dat hoeft ook niet wat ik hoef niet ‘verder’ , gewoon zijn is al heel mooi.