Is zelfregulatie wel de beste verdedigingslinie onder druk? In dit proefschift van politie onderzoeker Voigt staat: ”there is a growing body of literature suggesting that extra mental effort should not be spent in an attempt to reduce stress responses….it seems that extra mental effort should be directed at either goal directed processingor inhibiting stimulus driven responses rather than reducing the stress response itself”.
Dit komt overeen met ‘self focus’ theorieen in de sportpsychologie maar ook bijvoorbeeld met het artikel “When There’s No Time to Breathe: Expert Focus for Elite Performance” van Force Science.
Is er dan geen plaats voor zelfregulatie? Mijn bescheiden ervaring – die ik graag ter discussie stel – is dat ik zelfregulatie als de tweede verdedigingslinie beschouw.
Waarbij de eerste linie bestaat uit wat ik maar noem ‘taak regulatie”. Oftewel je mentale energie stoppen in doelgericht handelen, bijvoorbeeld het ABCD protocol of een andere procedure.
Tot slot kunnen zelfregulatie strategieën ook zodanig geïntegreerd worden in bestaande werkprocessen – zie ook bv Dan Dworkis MD PhD over ‘finding the calm in the storm’ – zodat ze geen extra mentale inspanning meer kosten. En dus niet ten koste gaan van het ‘doelgerichte aandacht systeem (top down)”. Rick van Dijk zou denk ik zeggen ‘maak goed ademen zo normaal dat het als vanzelf gaat’.
Tot slot, en dat lezen we ook in de dissertatie van Voigt, sluit de gedachtengang van ‘niet investeren in zelfregulatie van de stress respons’ aan bij bijvoorbeeld acceptatie en mindfullness benaderingen van prestatie psychologie.