Ik heb nooit de druk van de tijd gevoeld tot de laatste jaren. Tijd was er in overvloed en bovendien was ik onoverwinnelijk. Heerlijk. Nu halverwege dit prachtige avontuur lijkt de tijd toch schaars te zijn. Links en rechts vallen er mooie mensen weg, een pandemie en een oorlog komen in het leven. Ik zie en voel meer kwetsbaarheid. Ik zie en voel zelfs een zekere hardheid van het bestaan, de dag van morgen is voor niemand gegarandeerd. De tijd is schaars geworden en daardoor mijn keuzes. Hoe ik vandaag besteedt, wat ik wel en niet doe, heeft meer kwaliteit en focus gekregen. Ik wil mijn tijd zo goed mogelijk besteden en vooral delen met degene die me zo dierbaar zijn. Zo simpel lijkt het en is het waarschijnlijk. Ik wil geen dingen doen die er niet toe doen of slechts mijn ego dienen. Het mooie is dat velen dit al eerder ontdekten, denk aan Jung, Maslow (voorbij zelfverwerkelijking) en Erikson.