In een diep artikel in LO magazine gaat Hazelebach in op expliciet leren in bewegingsonderwijs. Een van de verrassende wendingen is het omkeren van de bekende leercirkel. Leren begint volgengs Chris niet vanuit het ‘niets’, maar is een voortzetting van wat er impliciet al geleerd is.
De meeste kinderen leren immers ‘als vanzelf’ leren bewegen, zonder expliciete leerhulp over hoe je de activiteit moet uitvoeren. Dan volgt de wending. Uitgaande van impliciet leren begint de leercirkel bij wat onbewust al lukt bij de deelnemer ( 4).Op het moment dat de trainer/leerkracht leerhulp en feedback geeft wordt de deelnemer zich bewust van zijn vaardigheid en bekwaamheid (3)
Op het moment dat je weet wat er beter kan en gaat oefenen kun je bewust onbekwaam worden en voelen (2).
De laatste stap naar ‘onbewust onbekwaam’ (1) gaat dan volgens Chris “om het inzicht dat tijdens het oefenen er nieuwe informatie kan ontstaan, die vooraf nog onbekend was”. Je weet dan nog niet wat je nog niet weet.
“De beweger is door het omgekeerde leerproces beter geworden en weet expliciet ‘dat er nog veel te leren is’ “.
Ik vind het een mooie wending die me aan het denken zet. We maken dus expliciet wat er impliciet al aanwezig is. Dat lijkt dan wel een paradox als we het over impliciet leren hebben? Hier houdt mijn IQ dan voorlopig ook op.
Tot slot applaus voor de mooie openingszin van deze (Chris) docent in hart en nieren aan het begin van zijn artikel: “Mijn denken is te wispelturig om aan te sluiten bij het wetenschappelijke onderzoek”.
Dit getuigt voor mij van kwetsbaarheid en openheid en nodigt denken uit.
Bron: Chris Hazelabach 2022 file:///C:/Users/s_kmo/Downloads/2022%20LO1%20Expliciet%20leren%20als%20toegift%20op%20impliciet%20leren%20(1).pdf