Hoe kan ik deze worp doen want ik heb maar 1 hand vroeg de deelnemer aan mij. Nog nooit over nagedacht. Wist niks te zeggen en zei dat ik er over na zou denken. Later in dezelfde les: meiden aan de kant tijdens het positie sparren. Ze zullen wel geen zin hebben dacht ik. En ik had tenslotte een programma en leerdoelen. Aan het einde vertelde ik over deze twee zaken en waar ik tegen aan liep. En toen ontstond de echte les: over hoe je als leraar omgaat met leerlingen met een fysieke beperking. Of hoe je in een grappling les het beste om kunt gaan met jongens en meiden. Samen dachten we er over na, iedereen intrinsiek betrokken. Dit was de echte les. Als ik dit volgende keer direct in het moment kan doen, da ontstaat de echte les in de les. Dat vraagt moed en loslaten omdat de echte les onvoorspelbaar is – het is een prachtig risico aldus Biesta. Als ‘het’ ontstaat (de echte les) moet je de ‘geplande les’ los kunnen laten en ruimte geven voor wat er ‘is’.