Wat een kwetsbare, leerzame, enigszins verdrietige maar toch ook hoopvolle podcast met de legendarische Amerikaanse schrijver en psychiater Irvin Yalom (91!). Een van de grondleggers van de existentiële psychotherapie en groepstherapie. Schrijver van boeken als Nietzsches tranen, De therapeut en De Schopenhauer- kuur maar ook fundamentele boeken als The Theory and Practice of Group Psychotherapy en Existential Psychotherapy.
Mooie en indrukwekkende momenten uit de podcast vond ik:
· De liefde voor zijn overleden vrouw en het boek dat ze samen over dit naderende einde schreven.
· Zijn uitspraak dat het idee en geloof weer verenigd te worden met zijn vrouw hem goed deed alhoewel zijn intellectuele brein dit idee onzin vindt.
· Het omgaan met dit grootste verlies uit zijn leven waarin hij zijn eigen boeken over rouw en dood herlas.
· Zijn advies voor ons: leef, en zorg dat je geen spijt krijgt van de dingen die je niet gedaan hebt en vooral ook: ben vriendelijk voor de ander.
· Zijn ontmoetingen met legendarische psychiaters en psychologen als Anna Freud en Carl Rogers en zijn enorme respect voor zijn mentor Rollo May (historische figuur in de existentiële psychologie….een aanpak die de psychologie met de filosofie combineert)
· Wat mij raakte was dat je van het begin voelde dat Yalom niet meer de levenslust uitstraalde die ik eerder wel zag. Het verlies van zijn vrouw en lichamelijke klachten maken dat hij minder van het leven genoot.
· Wat mij raakte was het overduidelijke verlies van bepaalde herinneringen. Hij wist bijvoorbeeld niet meer precies wat hij ooit geschreven had over bepaalde onderwerpen. Ook op andere momenten leek zijn geheugen minder te zijn. Dit laat maar eens de kwetsbaarheid van ons geheugen zien en vooral wat een gigantische rol dit speelt in ons menszijn.
· Het advies aan jonge psychotherapeuten: ga zelf ook in (groep) therapie om het vak van binnenuit te begrijpen.
Scott Barry Kaufman dank voor je altijd zachtmoedige benadering van je gasten die je echt de gelegenheid geeft hun verhaal te doen zonder zelf de show te willen stelen.