Nu mijn kinderen de leeftijd van mijn studenten naderen begint een ander vuur in mij te branden. Wat wil ik het meeste dat mijn kinderen van hun docenten zien en horen? Elke keer kom ik uit op hoop en optimisme aan te wakkeren en uit te stralen. Zelfs al ben ik soms brak, bang of boos. Er is toch geen alternatief, of wel? Ik ga naar de les en neem me voor ze op zijn minst te stimuleren tot vertrouwen in hun toekomst. Ik wil dat ze de klas of zaal verlaten met hoop en groot optimisme over onze wereld en hun leven.
Meer nog in deze tijd waarin verhalen over wantrouwen en grote rampen indringend op ze afkomen. Wat is er meer waardevol als docent dan hoop en optimisme uit te stralen? Ze mee te nemen in geluiden van optimisme en vooruitgang in werken als “Ten Global Trends Every Smart Person Should Know”. Of de meeste mensen deugen van Rutger Bregman. Zoals Mischa de Winter schrijft in zijn afscheidsrede: jonge mensen hebben hoop en optimisme nodig. Als je kinderen van jongs af aan weet mee te geven dat ze ertoe toen, dat ze erbij horen, dat de samenleving ook op hén zit te wachten, dan wakker je de motivatie aan om zich te willen inspannen, te werken aan doelen, te willen leren en zich te willen ontwikkelen. Hoop en optimisme aanwakkeren. Elke dag weer. Dat is mijn vak.