Gister nog vroeg een student: kun je kijken of mijn logistische regressieanalyse klopt? Ik voelde me betrapt: ik moet dit toch weten als notabene geregistreerd epidemioloog-A! Ik voelde een aandrang om mijn niet-weten te maskeren maar deed het gelukkig niet. Een kleine overwinning.
Ooit gaf ik speciale eenheden van politie vuurwapen- en zelfverdedigingstraining en was ik me bewust dat ik een schijn van weten en kunnen op hield. Ik deed stoerder als ik was. (foto uit opleiding op Ossendrecht)
Langzaam leerde ik echter de kunst van de schijn loslaten en dat gaf en geeft veel rust en ontspanning. Ik hoef niet beter te zijn dan dat ik ben. En ook iets niet weten of kunnen bleek helemaal geen afbreuk te doen aan mijn docent of trainer zijn.
Sterker nog: ik leerde gewoon te zeggen als ik iets niet weet, of niet kon. Met daarbij de garantie dat ik mijn uiterste best ging doen om wel aan de juiste info te komen. Of de juiste mensen in de mix te brengen.
Docent zijn is voor mij – zeker nu het leeftijdsverschil groter wordt – vaker zeggen dat ik iets niet weet of kan. Maar dat ik wel net zo nieuwsgierig ben om er samen achter te komen. Docent zijn is nu meer dat ik heb geleerd betere vragen te stellen.
Dat ik misschien minder praat maar wel beter luister. Dat ik misschien minder weet maar wel meer verbanden en een groter plaatje zie.
Kennis doe je op door te leren, wijsheid doe je op door te leven. Wijsheid is de beloning voor het toegeven dat je iets niet weet terwijl je eigenlijk toch graag wilt vertellen wat je wel weet. We hebben niet voor niets 1 mond maar 2 oren. Luisteren is key. En de schijn op houden gebeurt me nog regelmatig maar ik herken de stem van mijn ego eerder, adem een keer diep in en laat het los.